Dit wil-wil of die swart hond die siekte van ons tyd is, die grootste uitdaging van 'n era. Party wil dat die ondier die tekens van die tye is, ander weer voer aan dat ons verslaaf is aan die donker, verslaaf is aan pyn. As jy vir weke, maande, jare op Golgota gestrand is - onbewus van die Krip, onbewus van die leë graf, dan raak jy bewus van die donkerte se byt.
Tegnologie is rats aan die werk op die IRON LADY in Coega waar erts binne-in die maag van die honger, onversadigde skip ingelaai word. Danie weet van meet af dat hy eintlik nie welkom is nie.
Toe ek jonger was, was dit altyd vir my moeilik om geduldig te bly. Ek het ongeduldig geraak as ek met iets gesukkel het, of as ek te lank moet staan en wag in die bank of winkel. Ek was selfs ongeduldig met mense met wie ek praat en hulle verstaan nie dadelik wat ek probeer sê nie. Ongeduld is nog altyd 'n stryd waarmee ek veg.
Die openingstoneel 'n Krip, die slottoneel 'n Kruis - die draaiboek speel af tussen die sagte lig in 'n stal en die onhoudbare bitter son wat ongenaakbaar neerbak op 'n koppie genoem Golgota. 'n Lewe tussen 'n Krip en 'n Kruis ...
Oorlog, bom, masjiengeweer. Tenk, missiel en bolle rook, ... sal môre dan verloop? Dis die refrein van die sowat twintig Siriese seemanne wat Loffie in Richardsbaai ontmoet, se stories.