'n Skip is nie 'n katedraal nie.  Daar is min stil en gewyd aan die atmosfeer. Daar is geen loodglas venters wat die lig buig sodat dit in sagkens pastelkleure skadu's gooi nie.  Daar's geen orrelmusiek of 'n koor wat harmonieus die stiltes vul met woorde wat jou beweeg nie.  Ook nie 'n geneurie van 'Pie Jesu' wat jou binnekamer na 'n plek van vrede neem nie.

Chris word deur 'n Italiaanse kaptein sit gemaak op 'n mank stoel in 'n klein yster kantoortjie.  Dit wemel.  Die kaptein is op pad huis toe en hy maak sy plaasvervanger uit Montenegro wys oor wat gaan vir wat.  Die twee konfereer in moeilike, gefrustreerde Engels, ver van beide se moedertaal.  Dit gaan moeilik, en op 'n punt maak die nuweling 'n fout op die rekenaar wat amper belangrike dokumente bokveld toe stuur.  Buite is twee seemanne in 'n argument betrokke.  Dit skree en raas kwaad. Niemand in die kantoor kyk op nie. Skeepsagente storm haastig in en uit.  Daar is stapels papierwerk wat vir die onopgeleide oog na chaos lyk.  Hyskrane kraak.  Trokke brom.  Kabels klap. Yster buig soos wat die skip se rondings deur die kabbel water in die hawe gerek en gestrek word.  Stof en ghries kleef oral swart.  

'n Skip is nie 'n katedraal nie.  'n Skip is soos die lewe.  Chaoties, raserig, hard. Dis werklik.  Dis weg van enige pretensie dat die lewe stil en vreedsaam is.  

Midde-in dit als, wend Chris, in Durban,'n dapper poging aan om 'n sinvolle gesprek te hê sonder om in die pad te wees.  In 'n totaal onverwagse oomblik is daar net vir 'n moment 'n breuk in die meedoënlose ritme van die chaos. Dis net hy en die kaptein in die vaal kantoor.  Hulle praat oor die Bybel in Chris se hand.  Die kaptein praat heimlik oor sy Ouma wat hom vertel het van hierdie boek.  Uit sy eie praat die kaptein oor die Man van die Kruis.  Net vir 'n oomblik is daar vrede.  

Veel later, onderbreek 'n Filippynse seeman hul drafstap roetine om te gesels.  Hy vra of Chris vir hom 'n Bybel het.  Sy kollega sien dit en wil dadelik ook een hê. Chris neem 'n foto van die twee – breë glimlagte.  

Later nog, is 'n derde offisier uit Indië by. Dit is oogeenlopend dat iets skort.  Sy kontrak is nou maar vyftien dae lank, maar hy is reeds moeg en depressief.  Hy staar met 'n leë uitdrukking na Chris.  Hy smag duidelik na hoop. Chris kan met hom tyd spandeer en as hul paaie uiteen gaan beskryf die seeman hul ontmoeting as die hoogtepunt van sy vyftien dae op die see.

'n Skip is 'n katedraal.  Elke seeman is 'n katedraal. 'n Katedraal is nie 'n wegkruipplek van die lewe en sy chaos nie, dis eerder 'n plek van rus en vrede ten spyte van die geraas.  Dis nie 'n plek wat voorgee dat die lewe stil en vreedsaam is nie, maar eerder 'n plek wat ons toelaat om binne onsself Hoop, Liefde en die Vrede wat alle verstand te bowe gaan, te vind.  Dis dié Vrede wat Hy gee wat ons toelaat om die chaos radikaal anders te sien.

Dis 'n eenvoudige taak – om seemanne binne-in die chaos te herinner aan liefde, vrede en hoop.  Maar, hoe belangrik is dit nie?  Hoe broodnodig het elkeen van ons nie vrede in hierdie chaos nie?  U kan dit vir seemanne gee deur ons finansieël te ondersteun.  Oorweeg dit asseblief biddend.

Mag u ook Sy vrede beleef.