Sy senuwees is ver duskant nerfaf. Dis opgekerf aan skerwe... Alles tol buite beheer. Ver buite die gemak van dreigende oranje ligte, flikker rooi ligte nou kritiek met jillende oorverdowende sirenes wat aaklig en skril kerm. Alles wat hy ken hang onheilspellend aan 'n ondenkbare dun enkel draadjie.  Oor die hardnekkigheid van die draadjie het hy sy bedenkinge.... 

Dis soos 'n perfekte storm. Meeste van die Russiese kaptein se bemanning moes vier maande gelede reeds huiswaarts keer, maar is steeds hier met geen idee oor wanneer hul weer die huis sal sien nie. 'n Sestal van die bemanning is siek. Vorige hawens het versoeke dat hul die skip verlaat om mediese versorging te kry, ferm van die hand gewys. Indien een van die manne die skip wel sou verlaat en dan weens mediese redes nie sou kon terugkeer nie, sou dit beteken dat hulle nie kan seil nie. Dit sou beteken dat hy minder as die toegelate minimum aantal manne aan boord het om die majestueuse steenkoolskip te mag bedryf. 

En daar is meer – sy bemanning is drie maande laas betaal. En, op die een of ander manier, verdink hul hóm as kaptein daarvan dat hy iets hiermee te doen het.  So wanhopig is die situasie aan boord dat een seeman sy eie lewe wou neem om te ontsnap.... 

Dís maar net sy lewe aan boord. Wat nog te praat van sy gesin by die huis, die bekommernis oor die chaos wat ook daar heers.... 

Loffie en van sy medewerkers is egter daar. Hulle is vinnig om met die owerhede kontak te maak om die hopeloosheid te probeer verdring.  Hulle reël 'n dokter om die siekes te kom versorg, verpleeg self harte en senuwees wat aan flarde is so goed hul kan...

En in elke klein handeling, in die gesprek wat Loffie met een seeman van Indonesië het, in die dokter se omgee, in die simkaart wat elkeen kry om hulle families te bel, in die luister na die kaptein se ellende, in elkeen hiervan word die boodskap al duideliker -  MAAR God ..; siek, verlate – MAAR God ..; eensaam - MAAR God; hopeloos - MAAR God.  Want wat bly oor? As jy gestroop is van alles, as alles aan 'n dun draadjie hang, watter hoop is daar dan ...

Hoe waardevol is dit nie as iemand dan aan boord kom om jou te herinner aan die teenstelling wat na die komma volg nie, MAAR God... Dis Hoop.